Het grote plaatje

Is er een groter plaatje? Een plaatje waar ik middenin zit en waarvan ik het grote geheel nog niet kan ontdekken?

Nee, ik denk niet dat er leven is na de dood zoals dat ooit aan mij gepresenteerd is.  Dat is ook niet het grote plaatje waar ik aan denk.

In een mix van emotie, herinneringen uit het verleden en nieuwe beelden uit het heden zoek ik mijn weg. Ik kon mij verschuilen achter muren en grachten van onzekerheid. Niemand zou mij ook kunnen benaderen, biechten deed ik bij de pastoor. Deze kent mijn diepste gedachtes en weet mijn valkuilen, deze kent mijn verdriet, mijn bewaarde geheimen.

Nu sta ik op een brug en die voelt soms wankel, ik leer mijzelf kennen en vooral mijzelf zijn. Ik mag voelen, onzekerheid laten zien en ook angstig zijn. Niets aan gevoelens is vreemd of wordt respectloos weggeveegd.

Zit ik in een fase, een soort van volwassen pubertijd? Ben ik aan het groeien om dat wat men leven noemt in perspectief te kunnen gaan zien?

Of leer ik dat ik een vrouw ben met alles wat bij vrouwen hoort en is er iemand die mij weet te vertellen dat het goed is zoals het is. In mij voelt het als een nieuwe lente, een moment waarop dingen ontstaan en groeien. In vaste grond zit het alles nog niet.

Langzaam dobber ik verder en ervaar ik wat mijn gevoelens mij vertellen. Iedere dag is een belevenis en een waarin ik mijzelf kan en mag zijn. Ik hoop dat, hoe dit waarin ik mij begeef ook heten mag, dit nog lang aanhoudt en groeit.

Ik voel mij er wel bij!