Is er een groter plaatje? Een plaatje waar ik middenin zit en waarvan ik het grote geheel nog niet kan ontdekken?

Nee, ik denk niet dat er leven is na de dood zoals dat ooit aan mij gepresenteerd is.  Dat is ook niet het grote plaatje waar ik aan denk.

In een mix van emotie, herinneringen uit het verleden en nieuwe beelden uit het heden zoek ik mijn weg. Ik kon mij verschuilen achter muren en grachten van onzekerheid. Niemand zou mij ook kunnen benaderen, biechten deed ik bij de pastoor. Deze kent mijn diepste gedachtes en weet mijn valkuilen, deze kent mijn verdriet, mijn bewaarde geheimen.

Nu sta ik op een brug en die voelt soms wankel, ik leer mijzelf kennen en vooral mijzelf zijn. Ik mag voelen, onzekerheid laten zien en ook angstig zijn. Niets aan gevoelens is vreemd of wordt respectloos weggeveegd.

Zit ik in een fase, een soort van volwassen pubertijd? Ben ik aan het groeien om dat wat men leven noemt in perspectief te kunnen gaan zien?

Of leer ik dat ik een vrouw ben met alles wat bij vrouwen hoort en is er iemand die mij weet te vertellen dat het goed is zoals het is. In mij voelt het als een nieuwe lente, een moment waarop dingen ontstaan en groeien. In vaste grond zit het alles nog niet.

Langzaam dobber ik verder en ervaar ik wat mijn gevoelens mij vertellen. Iedere dag is een belevenis en een waarin ik mijzelf kan en mag zijn. Ik hoop dat, hoe dit waarin ik mij begeef ook heten mag, dit nog lang aanhoudt en groeit.

Ik voel mij er wel bij!

Het leven zit vol momenten van vallen en opstaan, terugkijken en leren. Wanneer je terugkijkt en ziet waar je vandaan komt, wanneer je over je schouder kijkt en ziet wat je achterlaat dan is het vooral de kunst om ook voor je uit te kijken. Kijk naar waar je naar toe gaat en glimlach om dat wat je achterlaat.

Met enige regelmaat laat ik het toe om over mijn schouder te kijken, ik zie dan wat er geweest is. Ik probeer dat te plaatsen en te kijken wat er zich heeft afgespeeld. Gevoelens van verdriet en vreugde lopen dan door elkaar heen. Ik laat mijn emoties de loop, ik reageer primair en uit het niets.

De heftigheid van mijn emoties maakt dat ik kan loslaten, al is het met vallen en opstaan. Oude emoties kunnen, soms geheel onverwachts, heel helder in beeld komen. Zo helder dat ik ze weer kan voelen in al hun glorie.

Dat voelen van oude emoties ben ik inmiddels rondjes gaan noemen, ik moet er weer doorheen om een stap naar voren te kunnen doen.

Nee duizelig wordt ik niet, er is steeds een moment waarop ik uit mijn eigen rondje stap. Eerlijkheid gebied dat ik wel duizelig ben geweest, kijkend over mijn schouder zie ik me zwalken na gemaakte rondjes. Ik kan er nu om lachen, grappig was het ooit allemaal niet.

Kijkend naar voren kom ik tot de conclusie dat deze rondjes bij mij horen, ik heb die nodig om vooruit te kunnen stappen, om nieuwe keuzes te kunnen maken en wellicht in een nieuw rondje te stappen.

Vandaag keek ik over mijn schouder, of beter ik botste tegen een paal toen ik achterstevoren liep. De klap in mijn gezicht is inmiddels vervaagd, ik ben uit het rondje gestapt en accepteer dat ook dat rondje er blijkbaar een was die ik moest doorlopen.

Nu kan ik een stap vooruit zetten en rechtop lopend ga ik vooruitkijkend de zon tegemoed, ik leef!